Τρία ποιήματα με σημαία φυγής

ΑΔΕΙΑΖΟΝΤΑΣ 1


Αδειάζοντας απόψε
Σκηνές και οράματα
Κοινά ίσως και μοιρασμένα
Λελογισμένα σχήματα •
Τα σύννεφα απέναντι
Κινούν το λόφο

Χωρίς αφορισμούς
Άκαιρες αντιδράσεις
Θα κρατηθεί η επίφαση
Μιας ηρεμίας
Υποχρεωτικής

Διότι το δελτίο καιρού -παραδόξως -
ήταν σαφές και έγκυρο
Και μάλιστα έβρεξε πολύ
Και αυτό το καλοκαίρι
Λίγο πριν το γενέθλιο μήνα .
Μια βροχή κόκκινη
Της απώλειας .

Όμως θα ήταν ανεπίτρεπτη
Μια κάποια ανόητη σκηνή
Χωρίς ουσία .

Καταπίνοντας πια αξιοπρεπώς
Το αποψινό τοπίο
Οριοθετείται και η συντριβή .-

ΑΔΕΙΑΖΟΝΤΑΣ 2


Θλίψη. 

Μικρό μα αιχμηρό κενό
Ήταν λόγια που δεν ήρθαν στο νήμα
Της προσδοκίας
Έτσι έλεγα

Όμως αλλού είναι ο πόνος•

Στα σπλάχνα μου κλαίει
Ποτάμι στεγνό.

Φέτος έλεγαν πως θα πέσει ξηρασία
Στον κάμπο
Λίγη βροχή και αυτή ανίκανη
Να δέσουν οι καρποί
Στα χωράφια

Έφυγαν .
Πουλιά ήρεμα οι φόβοι
Τίποτα δεν ακούγεται
Άσπλαχνο φως της ερημιάς

Τις νύχτες μόνο ,όταν τραβιούνται
Τα νερά
Αποκαλύπτεται γυμνός ο χρόνος .

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τι είδους άνθρωποι ήταν κι αυτοί
Ο ένας δεν σκέφτεται
Η άλλη δεν «νιώθει »
Αδύνατο να βρεθεί ένα νήμα
των πλέον στοιχειωδών ερωτήσεων •
για απαντήσεις
ούτε κουβέντα να γίνεται.

Αμήχανη και η αγκαλιά
αφού δεν γίνεται
να ορισθεί το τείχος
που έτσι αλόγιστα έχει υψωθεί .

Που να βρίσκεται άραγε ο εχθρός;

ίσως της μνήμης τα τεχνάσματα
τεχνηέντως κάποτε να απαντήσουν
να σφραγίσει το οχυρό .
Στη νοσταλγία κακήν κακώς
να καταφύγουν
και ασφαλώς σε μιαν ευγένεια περισσή•

Όμως τι ακριβώς συντελέστηκε στην πραγματικότητα
ή μόνο η φαντασία επιμένει να παρεμβαίνει ;

Ε. Κ. Σ.