το πρώτο σου τραγούδι
το βρωμίσανε
και σου ξηλώσαν τα μπαλώματα,
τσίτια η ψυχή σου και στριφώματα...
Θα υπάρχεις !
Μια σταλίτσα χρώμα στης πέτρας τη ρωγμή
άσωτο κέρας
ώστε να χάσει ο υποδειγματικός το σέβας
ωσαν το περμανάντ της
πλουμιστής του παλλακίδας
Καθίστε μέσα στην κουφάλα της ελιάς
και ψάξτε τις επικύψεις σας .
Ακούστε την καρδιά σας να χτυπάει
από το βάρος της προβιάς που φοράτε.
Τότε μαζί θα αναφωνήσουμε:
Αθώοι όλοι!
Ζούμε περιμένοντας την Τρίτη Καμπανιά!
Και όχι μόνον αυτό
Σκύλος ανήμερος εγώ
Νερό θα ρίχνω στη ρίζα σου
Λίπασμα τρυφερό θα φτιάχνω
λιώνοντας γαλβανισμένη ομορφιά!
Θα ΄μαστε πάντα μαζί
αγκάθια στα χέρια τους , στα μάτια τους
και την καρδιά τους.
Να καθαρθούν να μην ορίζουν
