Λάμψη

  

Τα φώτα πού 'βλεπες ήταν μακριά

βραδιά με σύννεφα στην Κατερίνη

κι ένα φεγγάρι ανάμεσα σ’ αυτά,
σαν λάμπα μέσα σε βαθιά στοά,
τη σκοτεινιά του θόλου σου να σβήνει.

Στο σπίτι γύρισες κι ήταν αργά

μεσάνυχτα με καθαρή σελήνη

και το τραγούδι άρχισες σιγά
( adagio μέσα σ' όπερα παλιά )

η μοναξιά σου κάπως να μικρύνει.

Η λάμψη σου είναι όλη μια ματιά

που σε πελάγη πάντα παρασέρνει,

το κύμα αυτό με πήρε στα βαθιά 

-ορμή και φόβος δυο γερά κουπιά-
σ' άλλη στεριά να βγουμ' αγγαλιασμένοι.

Κάθε φεγγάρι έχει μια πλευρά

που ο μύθος πάντα θα τη βασιλεύει

στο φως ποτέ δεν θα 'ρθει αληθινά

η γη μας θα' ναι η αγαπημένη 

Στη Τζ.