Η Κοιλάδα και ο Ωκεανός

Στην εύφορη κοιλάδα σεριανούσα με μια πικρόγλυκη γεύση πορτοκαλιού στο στόμα.  
Κοίταζα τα βουνά που με έκλειναν στα γνωστά,  τα χειρίσιμα και τα μοναχικά. 
Είπα ν 'ανεβώ ως την κορφή κι ας φοβόμουν τον ανήφορο και την αναπνοή μου, την κουρασμένη από καιρό . 

Ένα ελαφρό αεράκι με καλούσε.
 Ανέβηκα και να ο ωκεανός!                                                
"Θέλω  να χαθώ στα απέραντα νερά του,  μα τι θα απόγινουν τα δέντρα μου;  Άραγε ποιος τώρα τους μιλά;"    
"Φυγε και γίνε πετεινό του ουρανού.  

Χάσε την ψυχή σου και σώστη .."


Με λαχτάρα και ορμή κατέβηκα την άλλη πλαγιά.
Βούτηξα στα ατέλειωτα νερά. Δροσιά και αδρεναλίνη . 
Έψαξα όλο τον βυθό, κυνήγησα τα καβούρια κι έφτιαξα σχεδία .


Από την κορφή είχα δει το πλοίο με την γοργόνα στο φουγάρο.  
Αυτό πλέον με δονούσε . Αντί  για τα δέντρα ο μύθος με τους γυμνούς μαστούς .
Ήθελα να πω στον Καπετάνιο για το μεγαλο ταξίδι μέχρι την άλλη στεριά . 
Τον έφτανα και να ! σαλπάριζε 
Δεν καταλαβαίνει τα σήματα μου!

"Τρέχα! Χάσε την ψυχή σου και σώστη, δες τα πετεινά του ουρανού!"