De Profundis
Η 27η Μάη 2017 βρήκε κάποιους από μας, σαν τους τελευταίους Κομμουνάρους του Παρισιού πριν 148 ακριβώς χρόνια*: Ακόμα ζωντανούς, αλλά με το επικείμενο τέλος μπροστά στα μάτια τους. Κι όμως ακόμα και τότε ξανάφτιαξαν το χαράκωμα και έδωσαν την τελευταία μάχη...σε ένα νεκροταφείο.
Πάντα έλεγα σε φίλους και συντρόφους, ότι το ιστορικό σκηνικό μέσα στο οποίο αγωνιζόμαστε, μοιάζει με την “Κομμούνα του Παρισιού”, θαμπό, γνοφώδες, αινιγματικό, ανολοκλήρωτο κι απροσπέλαστο στην ολότητά του και εν τέλει τρικιμιώδες για δόκιμα ναυτάκια, όπως είμασταν. Δεν ήταν να πάρουμε μέσα σε λίγο καιρό τα "Χειμερινά Ανάκτρορα"**, χορεύοντας “Πεντοζάλη”... Να λοιπόν που επιβεβαιώθηκα και ημερολογιακά.
“Ούτε αν νικήσεις να χαίρεσαι πολύ, ούτε αν νικηθείς να κλαις και να οδύρεσαι κλεισμένος στο σπίτι σου”, έλεγε ο Αρχίλοχος το 700 π.Χ. περίπου...
Το πρώτο δυστυχώς δεν το λάβαμε υπόψη, επαναστάτες και ψευτοεπαναστάτες μας πήρε το ρεύμα και άλλοι έμειναν στο νησί της Κίρκης, γλεντώντας την εξουσία, μέχρι να γίνουνε γουρούνια και άλλοι τσακίστηκαν στα βράχια.
Το δεύτερο το έχουμε μπροστά μας. Και δεν είναι το κλάμα μόνο σύμπτωμα του πένθους, είναι κι ο θυμός και η άρνηση. Θέλει καιρό μέχρι την επανατοποθέτηση. Αλλά αυτόν τον καιρό δεν μας το δίνουν οι συνθήκες: Σε ένα μήνα κι άλλες εκλογές. Δεν είναι εύκολο ούτε να αποσυρθείς. Και όλα αυτά που έλεγες για την ευθύνη και την ενεργοποίηση;
Δεν υπάρχει άλλη λύση, αν συνεχίζεις να πιστεύεις ότι “στο βάθος” έχεις δίκαιο: Δες τι φταίει “κατά πλάτος”!
Να λίγα:
Κανείς δεν είναι ηγέτης του εαυτού του. Ούτε επειδή υπάρχουν κάποιοι λίγοι που τον δοξάζουν. Ηγέτης είναι αυτός που εμπνέει πιο δυνατούς από αυτόν.
Δεν μπορεί να γίνει ένωση “εκκλησιών” που θέλουν να κάνουν κατήχηση και προσυλητισμό μεταξύ τους.
Μέχρι να μαζέψουμε τον στρατό για να καταλάβουμε τα “χειμερινά ανάκτορα”, ίσως περάσει αρκετός χρόνος. Δεν μπορεί από τώρα να τσακωνόμαστε για την τακτική με την οποία θα καταλάβουμε τα ανάκτορα αυτά. Πρέπει να συζητάμε για την τακτική με την οποία θα μαζέψουμε τον στρατό.
Οι εθελοντικοί στρατοί, δεν λειτουργούν με παραγγέλματα, αλλά με κοινές αξίες. Όχι θεωρητικά σχήματα, αλλά με απλές “αλήθειες”που όλοι τις αποδέχονται μετά από υπαρξιακή βάσανο.
Αυτές τις αλήθειες, τις πηρυνικές για την Αριστερά και όχι μόνο, Ισότητα και Κοινωνική Δικαιοσύνη, Αδελφότητα και Συλλογικότητα, Ελευθερία Ατομική και Κοινωνική, δεν είναι σίγουρο, ότι η πλειοψηφία των συμπολιτών μας , στο τέρμα αυτού του Ιστορικού Κύκλου ή στην αρχή του επόμενου τις αποδέχεται. Η ψευτοφιλεύθερη αντεπανάσταση, έχει τόσο κατακαθήσει στις συνειδήσεις. Γιαυτό και οι λεγόμενοι “Δεξιοί”, εμφανίζονται πλέον ως απροκάλυπτα αντιδραστικοί και λεγόμενοι “Αριστεροί”έχουνε γίνοι άσσοι στις πιρουέτες. Στην Ελλάδα είχαμε και την υποχώρηση χωρίς μάχη, ένας λόγος παραπάνω.
Από κει πρέπει να ξεκινήσουμε. Ο Πεντοζάλης είναι έκσταση και όχι επικοινωνιακή κατασκευή.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΑΘΑΚΙΟΣ
*Οι τελευταίοι 147 Κομμουνάροι εκτελέστηκαν το απόγευμα της 28ης Μαΐου στο νεκροταφείο Περ Λασέζ του Παρισιού, όπου είχαν οχυρωθεί, σε ένα σημείο που σήμερα είναι γνωστό ως Τοίχος των Κομμουνάρων.
**Η Οκτωβριανή επανάσταση, έγινε γνωστή με αυτή την ονομασία, από το γεγονός που αποτέλεσε σημείο αναφοράς της, την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων της Πετρούπολης τη νύχτα της 25ης Οκτωβρίου 1917 (με βάση το παλιό ημερολόγιο).
