Επίκαιρον

Φωτογραφία του Στέλιου Φούντα 

Έχω μπουχτίσει με φαγητά
και τη κοιλιά μου έκαψα
με καρυκεύματα πάρα πολλά.
Ζω μέσα σ' όνειρο εμετικό
και ροχαλίζω με πανικό...

Στον εφιάλτη μου βλέπω πολλούς
και πλέμπα σκέτη και τυχερούς,
τρέχουν σκοντάφτουν, πως να σωθούν
οι δήμιοι έρχονται και τους τραβούν.

Η Καρμανιόλα στημένη στα φόρα ξανά:
κοφίνια με πτώματα σε κάθε γωνιά,
ανθρώπου δεν φαίνεται καμία θωριά.
Μαϊμούδες, σκύλοι και τρωκτικά
με οίστρο ουρλιάζουν κι μας ζητούν:

"Σφάξτε τους όλους με μια σπαθιά!
Κάψτε του άκληρου την αγορά!
Βαρβάρους δεν θέλατε; 

Ήρθαμε μεις, γνήσιοι, γήινοι
αιμοσταγείς....

Δεν θα 'χετε τέλος καθόλου
καλό. 

Δεν θα ρθει ξανά το Άγιο μωρό!"

(ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΝΕΑ )

Χρόνια δεκάδες τα βλέπεις αυτά,  ξυπνάς

και τα φίλτρα σου μπαίνουν ξανά...

Λες, " είσαι φόβος της γέννας μου εσύ 

Γυμνός εμφανίστηκα μωράκι παιδί 

Μπορώ όμως ν' αλλάζω το σχήμα αυτό..

Να παίρνω κουράγια, να δημιουργώ:

Να βγάζω απ' το χάος και λίγο καλό."

Κι όταν κοιμάσαι , σπανίως δε ξυπνητός 

ετούτο το άχθος τρυπώνει ως καπνός

και γίνεται τέρατα της μήτρας ξανά, αλλά 

αν το ψάξεις στην Ιστορία απτά.  

Ο φακός

Κι όμως τη λέξη δύσκολα θα βγάλεις...

θαρρείς και κάνεις ανάλυση την ώρα 

που αναρίθμητες ουσίες ανακατεύονται

μέσα στις φλέβες τους.

Και συ το μικροσκόπιο σωστά να χειριστείς

σαν το ταμπούρλο π’ αναταράζει τον βούρκο

μέσα στο φως συγκεχυμένων λάμψεων.

Αλλά το αποτέλεσμα δύσκολα θα το’ βρεις.

Θέλει να δεις την σύνθεση των παραμέτρων

που φρουρούν αδίστακτα την είσοδο της προσμονής, 

εκεί που οι παλαίμαχοι χαμογελούν ντροπαλά 

ταξινομώντας τις αναμνήσεις.

Κι όμως στον στόχο δεν θα φτάσεις.

Θέλει να ψηλαφήσεις πληγές  σε νεκρά σώματα

ραντισμένα  μ' αγιασμό και το τέλος πάλι θα απέχει.

Ξάφνου θα βρεθείς στον «γύρο του θανάτου», 

έως ότου ωθηθείς στους ουρανούς. 

Κι ωστόσο, πάλι θα ασθμαίνεις.

Με συρματόσκοινα τ' αέρινα όντα στην καυτή σου σάρκα  

θ' αρματώνεις, αλλά την πτώση  δεν τη γλίτωσες...

Με τον φακό ν' αγναντέψεις το χώμα!

Κοίτα! πάνσοφο σε υποδέχεται. 

Κι όμως το βάρος που θα δώσεις ;  

Το θέλει το Κοτσύφι!

Δίπλα στο σώμα σου κοσμεί ένα λάβαρο 

για την ανίκητη διαδήλωση των μνημάτων. 

Τρία ποιήματα με σημαία φυγής

ΑΔΕΙΑΖΟΝΤΑΣ 1


Αδειάζοντας απόψε
Σκηνές και οράματα
Κοινά ίσως και μοιρασμένα
Λελογισμένα σχήματα •
Τα σύννεφα απέναντι
Κινούν το λόφο

Χωρίς αφορισμούς
Άκαιρες αντιδράσεις
Θα κρατηθεί η επίφαση
Μιας ηρεμίας
Υποχρεωτικής

Διότι το δελτίο καιρού -παραδόξως -
ήταν σαφές και έγκυρο
Και μάλιστα έβρεξε πολύ
Και αυτό το καλοκαίρι
Λίγο πριν το γενέθλιο μήνα .
Μια βροχή κόκκινη
Της απώλειας .

Όμως θα ήταν ανεπίτρεπτη
Μια κάποια ανόητη σκηνή
Χωρίς ουσία .

Καταπίνοντας πια αξιοπρεπώς
Το αποψινό τοπίο
Οριοθετείται και η συντριβή .-

ΑΔΕΙΑΖΟΝΤΑΣ 2


Θλίψη. 

Μικρό μα αιχμηρό κενό
Ήταν λόγια που δεν ήρθαν στο νήμα
Της προσδοκίας
Έτσι έλεγα

Όμως αλλού είναι ο πόνος•

Στα σπλάχνα μου κλαίει
Ποτάμι στεγνό.

Φέτος έλεγαν πως θα πέσει ξηρασία
Στον κάμπο
Λίγη βροχή και αυτή ανίκανη
Να δέσουν οι καρποί
Στα χωράφια

Έφυγαν .
Πουλιά ήρεμα οι φόβοι
Τίποτα δεν ακούγεται
Άσπλαχνο φως της ερημιάς

Τις νύχτες μόνο ,όταν τραβιούνται
Τα νερά
Αποκαλύπτεται γυμνός ο χρόνος .

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τι είδους άνθρωποι ήταν κι αυτοί
Ο ένας δεν σκέφτεται
Η άλλη δεν «νιώθει »
Αδύνατο να βρεθεί ένα νήμα
των πλέον στοιχειωδών ερωτήσεων •
για απαντήσεις
ούτε κουβέντα να γίνεται.

Αμήχανη και η αγκαλιά
αφού δεν γίνεται
να ορισθεί το τείχος
που έτσι αλόγιστα έχει υψωθεί .

Που να βρίσκεται άραγε ο εχθρός;

ίσως της μνήμης τα τεχνάσματα
τεχνηέντως κάποτε να απαντήσουν
να σφραγίσει το οχυρό .
Στη νοσταλγία κακήν κακώς
να καταφύγουν
και ασφαλώς σε μιαν ευγένεια περισσή•

Όμως τι ακριβώς συντελέστηκε στην πραγματικότητα
ή μόνο η φαντασία επιμένει να παρεμβαίνει ;

Ε. Κ. Σ.