Φωτό του συναδέλφου Μπάμπη . Ο τόπος του ποιητή Γιάννη Ρίτσου, όταν ξεκινάνε τα μποφορια
Η θάλασσα κι η φούρια της με γιούχαραν ξανά,
τον έρωτα με μια μπουρού θωρώντας με ν' απλώνω
και μου' δειξαν τον τρόπο τους σηκώνοντας νοτιά...
Δεθήκαν τα πλεούμενα, χαθήκαν τα σορόπια
στον ουρανό τ’ απόγιομα, μα και η αντηλιά.
Βαράνε φύλλα, χώματα και θρύψαλα στα μάτια
και βρίσκομαι να περπατώ σε λάσπες φοβικά.
Η θάλασσα κι η λύσσα της το μόλο απειλούν !
Τον φόβο τους με μια φουφού οι άνθρωποι ανάβουν,
τον Ποσειδώνα βλέπουνε στον όρμο και σκορπούν.
Χαθήκαν τα κορίτσια μας που κάθονταν στα βράχια
και φανερά κορτάριζαν με ναύτες στα πανιά .
Καπέλα, δέντρα, δώματα σηκώνονται στα άστρα
και ο σοφός που προνοεί οπλίζεται ξανά.
Η θάλασσα κι η ζήλια της μας ρίξαν στη στεριά.
Μας πιάσανε και του ζαβού θα παίζουμε ταμπούρλο,
μη κοιμηθεί κι ο δήμιος του μας δώσει μια σπαθιά.
Απέδρασαν οι εταίρες μας που σέρνανε καράβια,
εφοπλιστές θα γίνουμε πιστεύαμε μ’ αυτά .
Στρατοί μιλούνια έρχονται και θέλουνε χρυσάφια
και οι προφήτες στη σκιά μαντέβουνε θολά .
Γλυκές αυγές σπατάλησα και σούρουπα βαριά
σε πούντες άγριες, κοφτερές μαζί με τα γλαρόνια,
να κλαίω και να χαίρομαι για πράγματα παλιά.
Για πάρε τώρα φίλε μου ετούτα τα μποφόρια,
να αφεθείς στον άνεμο και την αποκοτιά:
να δεις τότε τα σχέδια κι οι δισταγμοί, σαν όρνια
να χώνονται ντροπιάρικα σε μια βαθειά σπηλιά.
