Σε έψαχνα στην αγορά ανάμεσα σε πιθάρια και χλωρά τυριά.
Ανάμεσα σε νέους επιφανών οικογενειών σε βρήκα, να κάνεις μια διάλεξη δίκην διαφημίσεως, όπως σε κατηγορούσαν.
Τότε είπες πρώτη φορά εκείνη την ιστορία για τον Προμηθέα...
Α, μπα; παραδέχεσαι και εσύ μίαν "ανώτερη δύναμη";
Κι ας σ' έχουνε για άθεο .
(Αργότερα βέβαια οι "γραμματικοί" ερμήνευσαν :"Για την ανάγκη του μύθου".)
Κι όμως, ω Σοφιστά, κάτι σε κινούσε να παραδεχτείς ετούτη την περιώνυμη δύναμη.
Την ξέρεις, άλλωστε, καλά ετούτη τη γενιά :
Με πολύ σοβαρότητα θα πει πως γνωρίζει τον Λόγο του σύμπαντος κόσμου
και μετά θα αφεθεί, πλανεμένη από τις έξεις της.
Θα έχει πάντα πράξεις για την δύσκολη ώρα, με ηρωισμό και τραγική
ομορφιά, αλλά η Λύση θα είναι αμφίβολη.
Περπατώντας τα χρόνια με φίλους και αντίπαλους της Σοφίας, πολλούς γνωρίσαμε:
Ένας απ' τους πιο παρατηρητικούς, θα έκανε τον σχοινοβάτη για ν' αποδείξει ότι υπάρχει ισορροπία..
Κι ο άλλος, που έψαχνε την αλήθεια εξ' αντανακλάσεως ..
Άλλος θέλει να πιαστεί από τις νεφέλες κι άλλος λέει ότι βρήκε ένα τρόπο για να είμαστε ατάραχοι: σαν τους γαϊδάρους δηλαδή..
Μόνο ένας Νους θα μπορούσε να σκεφτεί μια τέτοια κωμωδία.
Μια φάρσα ολάκερη η Ύπαρξη;
"Αν όλα μπορούν να κινηθούν, που θα ακουμπήσουμε;"
Τ' ακούς Σχετικιστή;
Δεν έζησες τα νέα φώτα, τα νέα χρόνια και ματά ξανά τα πιο καινούργια..
Όλα εύκολα τα βλέπεις..
Εμείς όμως ακόμα κάπως παλεύουμε.
