Τις τελευταίες μέρες έχω κατακλειστεί και στο μεγάλο πεδίο και στο ..μικρό από πρακτικές ανθρώπων που πραγματικά είχαν τα φόντα να γίνουν "οι άνθρωποι που χρειαζόταν οι καιροί", αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί "κόλλησαν" σε μιαν ιδέα, μια άποψη, ένα στόχο. Έναν σκοπό που θα μπορούσε να είναι ο "κεντρικός", αλλά όχι ο μόνος, ενώ μπορούσαν να προσπαθήσουν να δοκιμάσουν και εναλλακτικές πορείες, καθώς ο σκοπός αυτός παρέμενε επί του παρόντος "σκοτεινός". Σκέφτομαι μάλλιστα ότι και εγώ ο ίδιος έπεσα σε ένα κρίσιμο διάστημα σε τέτοια "λούμπα". Έτσι θυμήθηκα το κείμενο που είχα γράψει στο πρώτο μου Blog Tsouknida . Το έψαξα και είπα να το αναρτήσω ξανά εδώ.
Τους ανθρώπους αυτούς τους ξεχωρίζω από τους άλλους , που ποτέ "δεν παίρνουν χαμπάρι". Αυτούς που δεν έχουν καν στόχους. Με αυτούς "κολλάω" κι εγώ, όπως ο Αριστοφάνης απέναντι στον Κλέωνα.
Βέβαια- θα πει κανείς- αν δεν υπήρχε αυτό το κόλλημα, ίσως να μην υπήρχε ο ποιητής Αριστοφάνης: Ἀχαρνῆς (425), Ἱππῆς (424)- όπου ο Κλέων εμφανίζεται επί σκηνής ως Παφλαγόνας- Νεφέλες (423) και Σφῆκες (422) είναι η πολιτική κριτική του Αριστοφάνη απέναντι στην δημαγωγία του Κλέωνα και των ομοίων του. Είναι γνωστό ότι ο τελευτάιος είχε μηνύσει τον ποιητή " ότι δυσφημούσε τους άρχοντες και τον αθηναϊκό λαό " , αλλά ο Αριστοφάνης αθωώθηκε....
Τέλος πάντων κάποιοι έχουν τον χρόνο για να μετανοήσουν , έτσι ώστε να τους θυμόμαστε ως Κρέοντες και όχι ως Κλέοντες.. (Με έπιασε το θεολογικό μου!). Διαβάστε το άρθρο μου προ δεκαπενταετίας:
Σάββατο, Απριλίου 21, 2007
ΠΑΝΤΑ ΚΡΕΩΝ
Σήμερα είπα να ασχοληθώ με τους Κρέοντες, διότι βλέπω διαρκώς στην εμπειρία μου, πολιτική και κοινωνική να ευδοκιμούν τελευταία αυτές οι προσωπικότητες.
Και λέγοντας κανείς Κρέων, μπορεί να βάλει μαζί και τον Οιδίποδα, τον Οθέλο και όποια άλλη τραγική μορφή Εξουσίας, που η Δραματογραφία από τ’ αρχαία χρόνια φρόντισε να μας περιγράψει.
Όλοι αυτοί οι Ήρωες έχουν το εξής κοινό στοιχείο: Είναι ηττημένοι άνθρωποι.
Πρόσωπα έξυπνα και δυναμικά που ηττήθηκαν μέσα στην Εξουσία και δια της Εξουσίας.
Τι κι αν ο Οιδίποδας, έλυσε το περίφημο αίνιγμα της Σφίγγας. Είχε μπροστά του την τραγική αλήθεια και δεν μπορούσε να τη δει.
Όσοι προσπαθούσαν να τον συμβουλέψουν, ώστε να αποχωρήσει πιο ομαλά σε μια πιο γόνιμη μοναξιά –πάντα μια τέτοια ισχύς κρύβει πολλή μοναξιά, που άλλος την αντέχει κι άλλος όχι- ήταν εχθροί, έκαναν σκοτεινές συνομωσίες, ή ήταν απλά αφελείς.
Κι ο άλλος ο Κρέων, πεπεισμένος ότι η δική του λύση στο πρόβλημα της Πόλεως (να θανατώσει την Αντιγόνη) ήταν η μόνη δίκαιη και σωστή, δεν άκουγε ούτε τον Λαό, ούτε τους δικούς τους ανθρώπους (τον γιο του).
Μόνος, κατάμονος στην κρίση του. «Είμαι αυτός που αποφασίζει κι εγώ έτσι αποφάσισα..» σκεφτόταν.
Κι ο άλλος, έπρεπε να σκοτώσει πρώτα την γυναίκα του, για να αναφωνήσει:
«Αχ, έπρεπε να σε είχα ακούσει!»
Σε εκείνες τις εποχές, αν δεν ήθελαν να ακούν, σκότωναν. Βλέπετε δεν είχε έρθει ακόμα ο Γκέμπελς, για να μας μάθει την δύναμη της προπαγάνδας. Να μην μπορεί να γίνει διάλογος δηλαδή, φιμώνοντας ηθικά, όποιον πάει ν’ αρχίσει την κουβέντα.
«Κατηγορείτε, κατηγορείτε, κάτι πάντα θα μείνει», έλεγε ο γκαουλάϊτερ στους Ναζήδες.
Κι έτσι κάποια έσχατη, τραγική στιγμή άκουγαν.
Κι έλεγαν «Ήμουν τυφλός, στα μάτια, στ΄ αφτιά και στο μυαλό».
Κι έτσι διέσωζαν την υστεροφημία τους. Ότι ήταν δηλαδή, καλοί και δίκαιοι άρχοντες, που κάποιο ξαστόχημα του μυαλού τους νίκησε.
Γιατί αυτή είναι και η έννοια της αμαρτίας σε τέτοιες πράξεις, η αρχαιοελληνική, δηλαδή το ξαστόχημα του νου, που βέβαια μετά πρέπει να έχεις σθένος και προσωπική καλλιέργεια για να το αντέξεις.
Και οι άνθρωποι αυτοί ήταν τραγικοί και όχι κωμικοί ήρωες, γιατί είχαν τέτοια καλλιέργεια.
Οι κωμικοί ήταν κάτι δικτατορίσκοι του συρμού, που άφηναν απομνημονεύματα, όπου για όλα έφταιγαν οι άλλοι που δεν είχαν Ηθική (Χριστιανική ή άλλη), ή ήταν βλάκες που δεν μπορούσαν να καταλάβουν το μεγαλείο της στρατηγικής και τακτικής τους.
Και βέβαια όσα λέγανε δεν είχανε νόημα γιατί δεν ήταν άνθρωποι ούτε Ηθικοί, ούτε Πολιτικοί.
ΝΟΜΙΖΑΝ ότι ήταν Λέοντες, αλλά τελικά ούτε Κρέοντες κατόρθωσαν να υπάρξουν...
Πηγή: http://tsouknida.blogspot.com/2007/04/blog-post_21.html
Εχω πάλι ένα παλιό μου τσιτάτο: 15 χρόνια πριν.. 
