Bella δεν είμαι – κι ούτε θα γίνω.
Ciao δεν λέω – και λέω να μείνω.
Αντάρτης θα πάω – χωρίς μια ταμπέλα,
με κοιλιά, με φωνή – και φλόγα στο βλέμμα.
Ρολόι χτυπά – δεν είναι για σιέστα,
αγρύπνια ξανά – κι η ελπίδα στα ρέστα.
Ο ήλιος ψηλά – μα δεν μου ανήκει,
ξυπνάω για shift – κι η ζωή δεν με βρίσκει.
Περνάει απ’ το σώμα – μα δεν το κοιτάει,
μετράει το κέρδος – κι η καρδιά μου να σπάει.
Η πόλη σε trance – ο ρεπόρτερ να ψέλνει,
η φτώχεια σκυλί – μα κανείς δεν τη δένει.
Partizano ξανά – ΓΙΑ ΖΩΗ, ΓΙΑ ΖΩΗ!
είναι στις ντάγκλες – και στα μέσα μου σκάφη.
Δεν βλέπεις φραγμό – μα σε λιώνει το θέμα,
στη ντροπή, στην ουλή – στον πόνο, στο βλέμμα.
Ο πατέρας βουβός – η οθόνη τον παίρνει,
το σπίτι κλειστό – σιωπή που θερίζει.
Η μάνα νεκρή – πιστολιά της ΔΕΗ,
κι οι ειδήσεις το είπαν: “από λάθος γραμμή”.
Το σπίτι μισό – και το φως με συμπόνια,
Δεν θέλω καρδούλες – θέλω ψηλά το κορμί.
Δεν έχω προφίλ – ούτε selfie και like,
έχω χέρια σκασμένα – και ανάσα στο mic.
Partizano ξανά – ΓΙΑ ΖΩΗ, ΓΙΑ ΖΩΗ!
Σειρήνα ξυπνά – το εργοστάσιο βράζει,
οι δρόμοι μιλάν – κι η σιωπή μας τρομάζει.
Δεν ψάχνω Θεό – δεν ζητάω μετάνοια,
ζητάω ψωμί – αγκαλιά και ζωή.
Δεν έφταιξα εγώ – κι ας μετράτε το πάθος,
αμαρτία δεν είναι που υπάρχω στο λάθος.
Η κόλαση, αν έρθει, θα είναι στο τέλος,
μα κάθε πρωί – τη βιώνω με δέος.
Δεν είμαι κανείς – κι είμαι πολλοί,
στη γη των νεκρών – που ξυπνά και μιλεί.
Δεν βγάζω σπαθί – μα φωνή που ματώνει,
σαν να ’ναι το αίμα – το μόνο που ενώνει.
Partizano ξανά – ΓΙΑ ΖΩΗ, ΓΙΑ ΖΩΗ!
O Bella ciao, partizano again,
σηκώνω παντιέρα – δεν είναι ρεφρέν,
θέλω να ζήσω, να μη με πουλήσουν,
στου φόβου τ’ αμόνι να μη με λυγίσουν.
Ανατάρτης ξανά, με λάβαρο ρούσο,
με γέλιο, με δάκρυ, με λόγια σκληρά.
Δεν ξεχνάω ποιος είμαι, ποιον δρόμο πατώ,
O Bella ciao – δεν φεύγω από δω.
Και σαν πεθάνω σαν παρτιζάνος
– να μη με θάψεις, μα να μ’ ανάψεις.
Ψηλά στο βουνό, για να θωρούνε,
να γίνει η φωτιά μου σημάδι στο χώμα.
Αντέχω ξανά – ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ!
είπαμε να ραπάρουμε...
.webp)
