"...Mονάχοι σα λιοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά..."

Ενδόξων θουρίων απάνθισμα
το κάδρο που ξύρισες κατ' εντολήν των:
Λοχίοι και Ναύται, ευπόλυτος ιδρώτας
για οικίες υποχονδρίων.
Ναύαρχε το νου σου στην αρμάδα!
εμβολίσεων υπάρχει κίνδυνος
όταν γίνουν εφτά τα μποφώρ..

Ω, των άστρων θεϊκό τύπμανο παίξε
του Κοινού  μας τον αρχαίο ρυθμό!
κι ας κρατήσουν οι χοροί των τροπικών.
Φύλαρχοι και μάγοι αφήστε τις παρθένες
να κοιμηθούν ανέμελα.
Αύριο θα πάμε για κυνήγι:
Γνωρίζουμε τον δρόμο μέχρι το νερό. 

Ωριμότητα και Επιμονή

Φτάσαμε Αλέκο μου στην αντίστροφη μέτρηση .
Ανεπιστρεπτί και ανεπιφύλακτα
αυτοβιογραφείσαι
Άλλαξες σπίτια, δουλειές και σχέδια
ξανά απ' την αρχή.
"Μεγάλες Αφηγήσεις " , όπως λένε , αναθεώρησες
(της Ερμηνείας εσύ άρχοντα).

Πάντως, για τα μικρά ή τα μεγάλα έκανες μισό βήμα
να μοιραστείς ένα όνειρο ή ένα τραγούδι.
"είμαστε στο Εμείς"...
σε  κάποιο σχολείο το άκουσες!
Την ακριβή μόνωση
αν και με αντιφατικότητα, πίσω σου άφησες
και δες ! ζητάς να σε τραβήξουν
στην Ελπίδα

Εγώ κι ο Κουτσός

Στην πλακόστρωτη ανηφόρα

κοιτάζω τα ξεχειλωμένα μου παπούτσια

που σηκώνονται νωχελικά, βαριά απ´ τα νυχτερινά τσιγάρα και την ακηδία.

Είμαστε λίγοι στο δρόμο, 

κλεισμένοι σε πλαστικά αδιάβροχα,

προνοώντας για την μπόρα που έρχεται .

Πίσω μας ένας κουτσός.

Ο Χειμώνας τον έχει ζωγραφίσει .

Είναι πλατύς ο δρόμος. 

Μιαν Άνοιξη πρωτύτερα τον περπατούσαμε 

με τα αδέσποτα μαλλιά μας,

τους επιθετικούς μαστούς των κοριτσιών μας και τα σινιάλα που παίρναμε από τον ήλιο.

Σ' ένα παράπλευρο στενό ο αγώνας συνεχίζεται.

Τ´ αγόρια βρίζουνε και πρωταγωνιστούν.

                 

Θα σταθείς , θα γελάσεις , δεν θα σκέφτεσαι.                    

              Μέχρι που του μονοπόδαρου το δεκανίκι,

                 χτυπώντας τις πλάκες,

                 θα σημάνει την προφητεία.

Σαν να σκίστηκε για λίγο ο ουρανός

και να ξανάκλεισε. Δεν θυμάμαι. Δεν θέλω.

Και τι να πω;

Δεν με ένοιαζε το φάλτσο του τραγουδιού σου.

Είχα  ολοκληρωτικά δοθεί στα τρία δάχτυλα μου

που ψηλαφούσαν τον γυμνό σου αυχένα .