Εγώ κι ο Κουτσός

Στην πλακόστρωτη ανηφόρα

κοιτάζω τα ξεχειλωμένα μου παπούτσια

που σηκώνονται νωχελικά, βαριά απ´ τα νυχτερινά τσιγάρα και την ακηδία.

Είμαστε λίγοι στο δρόμο, 

κλεισμένοι σε πλαστικά αδιάβροχα,

προνοώντας για την μπόρα που έρχεται .

Πίσω μας ένας κουτσός.

Ο Χειμώνας τον έχει ζωγραφίσει .

Είναι πλατύς ο δρόμος. 

Μιαν Άνοιξη πρωτύτερα τον περπατούσαμε 

με τα αδέσποτα μαλλιά μας,

τους επιθετικούς μαστούς των κοριτσιών μας και τα σινιάλα που παίρναμε από τον ήλιο.

Σ' ένα παράπλευρο στενό ο αγώνας συνεχίζεται.

Τ´ αγόρια βρίζουνε και πρωταγωνιστούν.

                 

Θα σταθείς , θα γελάσεις , δεν θα σκέφτεσαι.                    

              Μέχρι που του μονοπόδαρου το δεκανίκι,

                 χτυπώντας τις πλάκες,

                 θα σημάνει την προφητεία.

Σαν να σκίστηκε για λίγο ο ουρανός

και να ξανάκλεισε. Δεν θυμάμαι. Δεν θέλω.

Και τι να πω;

Δεν με ένοιαζε το φάλτσο του τραγουδιού σου.

Είχα  ολοκληρωτικά δοθεί στα τρία δάχτυλα μου

που ψηλαφούσαν τον γυμνό σου αυχένα .