Δυο νύχτες και μια μέρα στο Πυθαγόρειο

Σαν κατεβείς στην προκυμαία 
και πάρεις σβάρνα τις ταβέρνες 
μαζί με την παλιοπαρέα
θα δεις αγάπες σου χαμένες.

Μέσα στις κοσμικές ταβέρνες είναι της «θάλασσας οι λύκοι»
Και σαν της τράτας τους το δίχτυ τραβάνε ζόρικους καιρούς,
τότες που η Μαργιώ στο Κάστρο, με την ελίτσα στο λαιμό 
κουνούσε το λευκό μαντίλι.

Πρωί σα βγεις στην προκυμαία 
και δεις τις έρημες καρέκλες
στο νου σου κάθονται μοιραία
μισόγυμνες ξανθές κοπέλες.

Αράδα οι πάνινες καρέκλες. Κράζουν του πρωινού οι γλάροι.
«Το Πυθαγόρειο ξυπνάει, το μουγκρητό του το ακούς»,
λέει  η Ντόμινικ στον Σταύρο κι είν’ το φιλάκι της πικρό
του χωρισμού στερνό φιλάκι.

Οι βόλτες σου στην προκυμαία 
και στα μπαράκια με τις ξένες
στο στόμα βάζουνε λαθραία
λέξεις απ’ το μυαλό χαμένες.

Μες τα μπαράκια μεθυσμένος από της Κίρκης σου το χάδι,
ξαπλώνεις κάτω αγριεμένος θεριά με τροφαντούς γλουτούς.
Όταν θα φτάσει ως τον φάρο η ξωτική τους μυρωδιά,
θα φεύγει το παλιό ποστάλι.



ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ 1992, ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ Φεβρουάριος 2002