Μ' αεροπλάνα και ΒΑΠΟΡΙΑ

ΠΑΛΙΟ ΑΛΛΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ

 Μ' αεροπλάνα και βαπόρια και τις "Τσουκνίδες" τις παλιές .

 

 Πέρασαν 11 χρόνια..... με πολλαπλά Μνημόνια,  με διαψεύσεις και στρατηγικές ήττες ( βλέπε ενδοβολή στις συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών της Τ.Ι.Ν.Α. , λόγω "κωλοτούμπας Αλέξη" ).   

Ο νεοφιλελευθερισμός ξαναφαίνεται να κυριαρχεί ως αμετακίνητο δόγμα που ακόμα τον προσκυνάνε. Όμως δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε όσοι ακόμα παλεύουμε ότι οι άνθρωποι κάποτε ονειρευόταν !!

 

Και ο Νιόνιος άλλαξε αλλά εμείς θυμούμαστε τον Νιόνιο που είπε κάποτε σημαντικά πράγματα...

στις   15.2.2011

Μ' αεροπλάνα και ΒΑΠΟΡΙΑ και ΤΙΣ ΤΣΟΥΚΝΙΔΕΣ τις παλιές...

Η στήλη αυτή που φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε σταθερή Σαμιακή επιφυλλίδα, προέκυψε μετά από την άτυπη "επιφυλλιδογραφία" που ασκούσα, μέσα από το ιστολόγιο http://www.tsouknida.blogspot.com/.
Το ιστολόγιο αυτό, για κάποιους πολύ μπερδεμένους λόγους, που δεν έχουνε να κάνουνε με ύβρεις, άσεμνα κλπ., "έκλεισε"! Στη σκέψη μου να βρω ένα άλλο διαδικτυακό χώρο, ο οποίος όμως θα έκανε καιρό να αποκτήσει τους εκατοντάδες φίλους της "Τσουκνίδας", δέχτηκα με χαρά την πρόταση της Μαργαρίτας Ικαρίου (διευθύντριας της παρούσας εφημερίδας) να μεταφέρω την επιφυλλίδα μου εδώ, αγγίζοντας θέματα με πανελλήνιο ή και διεθνή χαρακτήρα, τα οποία όμως θα έχουν μεγάλη σχέση με τα προβλήματα και τις προοπτικές  της Σάμου.
Και να!  Το μέγα και κεντρικό πρόβλημα του νησιού μας αυτό τον καιρό,  δηλαδή αυτό των συγκοινωνιών. Μετά την τροποποίηση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών και τη δρομολόγηση πλοίου προς και από τη Σάμο κάθε δεύτερη μέρα και την προσωρινή -έστω- τοποθέτηση πολύ παλαιού πλοίου στην γραμμή, το θέμα έχει φουντώσει. Είναι στα στόματα όλων,  γιατί η κατάσταση αυτή μας πάει τουλάχιστον 25 χρόνια πίσω.   Όχι βέβαια ότι ήταν  τα πράγματα πολύ καλύτερα πριν λίγο καιρό όταν έπρεπε να χάσει κανείς μια ολόκληρη μέρα στο ταξίδι, καθώς το πλοίο μας αναχωρούσε (άκουσον - άκουσον) στις 12 το μεσημέρι!
Έκανα πολλές κουβέντες κι εγώ, όμως, μια προσωπική εμπειρία με κινητοποίησε: Πρόσφατα ταξίδεψα με μεγάλη- δηλαδή όχι χαμηλού κόστους- αεροπορική εταιρεία στο εξωτερικό, προς ένα πολυσύχναστο αεροδρόμιο (άρα με υψηλά τέλη για την εταιρεία) με διάρκεια ταξιδιού 3 ωρών και όμως το εισιτήριο αλέ-ρετούρ ήταν φτηνότερο, απ' ότι θα μου κόστιζε αν αποφάσιζα αεροπορικά να ταξιδέψω στην Αθήνα και να επιστρέψω!  Προτίμησα λοιπόν το καράβι, όπου στην επιστροφή με περίμενε το συμβατικό πλοίο, στο οποίο έπρεπε να δώσω σχεδόν 50 ευρώ για να ταξιδέψω ολονυκτίως σε μια απλή καρέκλα, ούτε καν αεροπορικό κάθισμα….
Πολλές οι απόψεις και αντιφατικές: "Δεν έχουμε κόσμο εδώ, δεν θα είμαστε ποτέ ελκυστικός προορισμός." "Όσοι και να ταξιδεύουμε ποτέ δεν θα γίνουμε ελκυστικός προορισμός για τους εφοπλιστές, γιατί δεν διακινούνται εμπορεύματα, αυτά τους δίνουν πολλά κέρδη. Δεν έχουμε ούτε γεωργία, ούτε βιομηχανία για να εξάγουμε πράγματα και ο κόσμος είναι λίγος και φτωχός, για να εισάγουμε αξιόλογα φορτία.." "Δεν έχουμε δύναμη και ενότητα για να επιβάλουμε τις λύσεις μας." "Αφού κάποιοι τα  "φάγανε"  και διαλύσανε τις εταιρείες λαϊκής βάσης, καλά να πάθουμε". " Να ενωθούν  οι ντόπιοι επιχειρηματίες και μαζί με τον Δήμο να αγοράσουν δικό μας Καράβι, γιατί έχει η Τήλος;" "Μπα, δεν μπορούν να αντέξουν οι τοπικές εταιρείες τον ανταγωνισμό, εδώ οι Κρητικές ξεπουλήθηκαν σε κανονικούς εφοπλιστές και άλλους κεφαλαιούχους για να αντέξουν.."  "Όχι καράβι, ένα μικρό αεροπλανάκι να αγοράσουμε". "Να γίνει όλη η γραμμή επιδοτούμενο δρομολόγιο.." . "Το κράτος πρέπει να αναλάβει πλήρως τα ποστάλια"
Πολλές γνώμες, συγκροτούν όμως από την πλευρά της η κάθε μια ένα πλαίσιο, που κάνει το τοπικό μας οικουμενικό ζήτημα:  Το τι υπηρεσίες θα έχει ένας πολίτης εξαρτάται από το επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας που ζει. Αλλά και η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει, αν δεν υπάρξουν κάποιοι όροι. Οι αρχές μιας κοινωνίας δικαίου λένε ότι όποιο μέρος δυσκολεύεται να αναπτυχθεί ισότιμα, γιατί αντικειμενικοί λόγοι εμποδίζουν να έχει  επαρκείς όρους ανάπτυξης,  πρέπει να βοηθηθεί από τον περιβάλλον οργανισμό. Αλλιώς τα αλλεπάλληλα ρήγματα θα διαβρώσουν τελικά όλον τον οργανισμό. Η Πρόνοια και η Αλληλεγγύη δεν σώζουν μόνο το μέρος που έχει πρόβλημα, αλλά όλον το Οργανισμό.  Αυτό, στην περίπτωσή μας, πιστοποιεί ότι για να υπάρξει βιώσιμη και εξελίξιμη κοινωνία και οικονομία στο νησί πρέπει ο κάτοικος να μπορεί να πάει στην Αθήνα με το πολύ 25-30 ευρώ, όσο το μέσο μεροκάματο δηλαδή, χωρίς να χάσει επιπλέον μέρες στο ταξίδι του και χωρίς να αρρωστήσει  ταξιδεύοντας!  Αυτό, αποδεικνύεται πως εδώ και μια πενταετία τουλάχιστον, το δόγμα της δήθεν ελεύθερης αγοράς δεν μπορεί να το προσφέρει.
Θα συνεχίσουμε με...αεροπλάνα και τα βαπόρια και τους φίλους τους παλιούς στο επόμενο φύλλο.

Διατελώ μετά τιμής
Τσουκνίδα Αγριόχορτου.